SKAÐI

m.

1) scathe, harm, damage (gøra e-m skaða); verða fyrir sköðum, to suffer losses;

2) loss in a person; þótti henni mikill s. eptir mann sinn, she felt she had a great loss in her husband;

3) death, = bani; veita e-m skaða, to slay, kill; verða e-m at skaða, to be the death of one.

* * *

a, m. scathe, harm, damage, Grág. ii. 65; göra skaða, 121, Jb. 421; ef fieiri menn bíða skaða, Grág. i. 459; ér munuð fá skaða bæði farms ok skips, 656 C. 21; henni þótti mikill skaði (great loss) eptir mann sinn, Eg. 36, Nj. 25: in plur., hefna skaða þeirra er oss hafa görvir verit, Fms. ix. 352; varðveita fyrir þjófum, ok við eldi ok við sköðum, 623. 21: death, destruction, veita sér sjálfr skaða, to destroy oneself, Al. 106; verða e-m at skaða, Eg. 114; hversu mörgum dýrum hann hefði at skaða orðit, how many deer he had killed, Fas. ii. 543; verðr hverr öðrum at skaða, Edda i. 190.

COMPDS: skaðabætr, skaðaferð, skaðalauss, skaðaligr, skaðamaðr, skaðasamligr, skaðasamr.